Gece yarısı… Dışarısı karanlık… Pencereden, tavandan sesler geliyor… Biteviye yağan yağmurun tıpırtısı… Rüzgârın alçalıp yükselen uğultusu... Sallanan ağaçların hışırtısı... Rüzgâr yay, ağaçlar keman...
Bir çatı altında olmanın huzuru... Yurdunu yuvasını terk etmek zorunda kalmış insancıkları düşünmenin hüznü... Yalnızlık...
Belirip kaybolan girift duygular... Gurbet... Firkat... Nedamet... Umut... Fani olmanın yürek sızısı... Bekaya inanmanın tesellisi...
İçimde çocukluk yıllarımdan kalma bir türkü sesi... “Geceler yârim oldu, ağlamak kârım oldu…” Devamını unutmuşum… Babam severdi bu türküyü... Artık ben de seviyorum...
